Οστεοπόρωση

Οστεοπόρωση

Η οστεοπόρωση αποτελεί  ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα  ιατρικά και κοινωνικά  προβλήματα σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.  Είναι η ελάττωση της οστικής πυκνότητας του οστού με διαταραχή της μικροαρχιτεκτονικής  του που οδηγεί σε αυξημένο κίνδυνο αναίτιου κατάγματος ενώ η  οστεοπενία είναι   η ασυμπτωματική παθολογική κατάσταση στην οποία δεν υπάρχουν κατάγματα.  Αν και περισσότεροι από 200 εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλον τον κόσμο πάσχουν από οστεοπόρωση οι περισσότεροι ασθενείς ανακαλύπτουν ότι πάσχουν από την ασθένεια μόλις φτάσουν στο σημείο να σπάσουν κάποιο οστό.

Η οστεοπόρωση αφορά περισσότερο το γυναικείο φύλο καθώς μία στις τρεις γυναίκες, κυρίως μετά την ηλικία των 48 ετών, παρουσιάζουν σημαντική ελάττωση της οστικής πυκνότητας  συνεπεία της  ελάττωσης του επιπέδου  των οιστρογόνων στο αίμα (εμμηνόπαυση).   Κύριοι παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη οστεοπόρωσης θεωρούνται η οστεοπενία, η κληρονομικότητα, το χαμηλό σωματικό βάρος , το ιστορικό προηγούμενου κατάγματος,  η μη ισορροπημένη  διατροφή, η χαμηλή πρόσληψη ασβεστίου και η έλλειψη βιταμίνης D, η σύγχρονη  καθιστική ζωή με ανεπαρκή άσκηση, η υπερκατανάλωση αλκοόλ  και καφεΐνης, το κάπνισμα, η δυσλειτουργία  του θυρεοειδούς αδένα,  οι διαταραχές της εμμήνου ρύσεως , η αμηνόρροια  και η  παρατεταμένη   θεραπεία με κορτιζόνη,  αντισυλληπτικά  , αντιφλεγμονώδη, αντιπηκτικά, αντιεπιληπτικά, αντινεοπλασματικά  και γαστροπροστατευτικά φάρμακα.

Η καλύτερη άμυνα απέναντι στην οστεοπόρωση είναι η ενημέρωση και η πρόληψη.  Η πρόληψη στοχεύει  στην τροποποίηση  όλων των βλαπτικών παραγόντων ( παραγόντων κινδύνου) που μειώνουν την ποιότητα των οστών  και στην ενίσχυση και ενεργοποίηση εκείνων που την αυξάνουν. Η σωστή ισορροπημένη διατροφή από μικρή ηλικία με τροφές πλούσιες σε ασβέστιο και βιταμίνη D καθώς και η συστηματική άσκηση χτίζουν γερά οστά αποτελώντας ασπίδα για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Η οστεοπενία μπορεί και πρέπει να αντιμετωπίζεται πριν εξελιχθεί  οριστικά σε οστεοπόρωση. Η έγκαιρη διάγνωση και η σωστή θεραπεία μπορούν να εξασφαλίσουν μια καλή εξέλιξη της νόσου χωρίς επιπλοκές και αυτό είναι αυστηρά έργο του ειδικού γιατρού.